Mah-i Dirahsan - 2

Uyku, karabasanlarla ip atlayan seksen yaşındaki kadın gibidir (*) Geceleri başlar, benliğimi kemiren düşünce suçlusu arama operasyonu… En olmadık eğilimler beynimi kemirir… Sensizliğin en can alıcı anları, geceleri daha da belirgenleşen alnımdaki aşk lekesinde gizlidir… Gözlerinin yokluğunda boşluğa düşmüş gözlerime çarpıyor, kadife üzerindeki ölü ağırlıklar… Bir gece… Sensiz bir gece… Güçlük, sıkıntı içinde geçen binlerce yıl… Bir sabah… Ve yalnızca son sabah… Uyanacağım son ilginç Deja Vu… İnan, ben kaybetmeyeceğim ve kaçmayacağım… Gözlerimi yatağımdaki boşluğuna son açışım… Yok olan ben ve sen değil… Tek bir ülke kazanacak bu savaşı… ” … Ve yakında dünya olmaktan vazgeçecek ”


Saflığa dönüş, ancak bu anlarda mümkündür… Dünyanın derinliklerinde, bir yerlerde binlerce doğmamış aşk şehidi çocuğu gizlidir… Onların alınlarından bakarak aşk mektupları okuyacağım sana… Aşk yüzünden ceset olmuş, milyonlarca sevgilinin mektuplarını çalacağım… Doğmamış çocuklarının alınlarından üstelik… Bu yapacağım düpedüz ölü soyuculuk… Kaldırabilir misin bu yakut ağırlığı? Yüzünde milyon tane cesedin gülümsemesini taşıyabilir misin, sevgilim? Bir akşam üstü… Yalnızca bir akşam üstü mümkündür bu… Ardımdan yaktığın bir Ağustos Ağıdı… Belki de son Pagan kanıyla kazanılmış bir gidiş öyküsü… Bak! Yokluğunun ülkesinden sesleniyorum sana… Sen hiç İblis’i kazak örerken gördün mü? Bir gece… Yalnızca bir gece gökyüzüne bak… Ben, kırık düşler sonuncusu… Yüzümün aldığı ifade… Hekatonşir olduğuna emin misin?