Ne zaman seni tasvir etmeye kalksam, ucu memlekete kaçıyor

Elimde olsa, şu saniye durmam… Mardin’in bozkır sarısı gözlerine seyirlik etmem, kırmızı dudaklarını… Bu gece; zihnimde bir halk müziği ezgisi var… Aşık çalar, âşık söyler, ama âşık en çok da yazar… Bu gece kalemimde dönüp duran bir ’sahiplenme türküsüdür…’ İnsandan değil de memleketten kıskanmaktır bencil erkekliğimin sana ettiği / eylediği… Hoş gör, sevdiğim… Hasretini dâhi çekmesi güzelim… Özlemine düşmüşken şu köhne gece yarısı… Türkülere bile tahammülü yok düşüncemin, arzımın ve de ırzımın… Kara tren yalan olmuşken üstelik… Hasretini çekmek isterken beyin tadıyla, trenler bile hızlandırılmış… Ben ne edeyim? Ey, geçmişten çıkagelen kara tren… İçinde yoksa süt kokusu ferayemin… ” Sen gecik! Hatta mümkünse hiç gelme!” İnan katil olmaya yeter bu ellerim, sınırı kalmadı bir kere bile olsa yalandan sevinmelik…

Elimde olsa, Mardin’in rüzgârına bile okşatmam kahverengiye çalan saçlarını…En çok Ankara’ya yakışıyor hırçınlığın… Gel gör ki; Mardin zaten hırçın… Mardin zaten kan rengine çalar her akşam üzeri, sen olmasan da… Sen gittin gideli Ankara’nın duruluğu canımı sıkıyor… Misket havasının neşesinden çıktı, aklımda ki halk müziği ezgisi… Her uyku aralığı aklım, kan rengi, hafif soğuk akşamlara kaçıyor… Tutamıyorum… Kaç kilo metre olursa olsun… Laf dinletemiyorum zihnime… Ne zaman, geceleri iki satır hasretini karalamaya kalksam ”Ne yaparsan yap! Git, Nazım Hikmet’ten bir dize çal!” diyor bana… O saniye ne yazsam hasret rengi ellerine çalıyor…