Deli olduğunu sanma korkusu…

Birçok hayvanım oldu… Babam hayvanları çok sever oldum olası, bu yüzden onlarla içli dışlı büyüdüm… Köpek, papağan, köy günlerinde tavuk, kaz… Çok hayvan besledim, çoğunu okşadım… Yirmi dört yaşımda ilk defa bir böceğim oldu… Kafese ya da tasmaya sokmak zorunda olmadığım bir hayvanım olsun istedim hep… Tasması olduğu için, kapı kapalı olduğu için değil, kafese ya da kümese soktuğum için yanımda olan değil… Kendi gelen, kendi isteyen bir hayvan… Bu bir böcekmiş meğerse… Bu küçük yaratıklardan da hep korktum bu yaşıma dek… İlk kez onu sevdim… Mutfak duvarına geliyordu her gece… Hani, ”böcek” deyince oraya buraya koşturan, masa üzerinde ve tezgâh üzerinde kalan yemeklere dadanan hayvanlar olarak biliriz biz bunları… Böceğin efendisi olur mu? Oluyormuş… Öylece dururdu her gece duvarda… Sabit bir yeri vardı ve bütün gece orada, öylece dururdu… Geceleri sigara içmeye çıkarken balkona, gözüm hep duvarın o kısmına ilişirdi… Hastalıklı bir durumdu belki bu bende ki… Ama ”Yine gelmiş mi?” diye her gece bakmaya başlamıştım… Geliyordu… Her gece, hep aynı saatte ve aynı yerde… Öylece duruyor ve sabahın ilk ışıklarıyla yok oluyordu… Zamanla selam bile vermeye başlamıştım… ”Ooo! Gelmişsin yine… Hoş geldin” diyordum… Sabaha karşı mutfağa girdiğimde ise hâlâ oradaysa, ”Sabah olmasına az kaldı, ev ahalisi uyanmadan git bence… Yoksa öldürürler seni!” diyordum… İki dakika sonra baktığımda gerçekten de gitmiş oluyordu… Basbayağı efendi bir böcekti, işte… Kim ne derse desin… Delilikse delilik; kimseye zararı yoktu…

Bir gün anneme anlattım onu… Ne kadar çok sevdiğimi, hiçbir zararı olmadığını, her zaman benim sözümü dinlediğini, beni yalnız bırakmadığını… O, benim annemdi… Saf şefkati bulduğum annem… Benim için ne çileler çekmiş, ne zorluklara katlanarak beni büyütmüş annem… Bir evladın sevgisini içine sığdırabilmiş annem, bir böceğin sevgisini mi içine sığdıramayacaktı? Ama hayallerim yıkıldı… Böcek adını duyar duymaz tüyleri diken diken oldu… Hemen babama söyledi… Babamdan umutluydum bu sefer… Bunca sene biz, evlatları için yememiş yedirmiş, giymemiş giydirmiş babama bir böcek mi yük olacaktı ki? Öylece durup, sabaha karşı gidiyordu zaten… Bir şeyler yese; ki yemiyordu, ne kadar yiyebilirdi ki? Ama babam beni en üzecek olan tepkiyi verecekmiş meğer, bilemedim…
O gece gelmemesini söyledim ona, ama geldi… Her gece ki gibi geldi… Babamı engellemeye çalıştım ama deli olduğumu sandılar… Kafayı yediğimi ima ettiler… Kanıma dokundu bu muamele… Kafam bozuldu ve ”ne yaparsanız yapın” deyip odama çekildim… Böcek ilacının fısıltısını duyduğum zaman öldüğünü anladım… İçim cız etti… Ağlamaklı oldum… Hatta ağlayacaktım neredeyse ama ”Deli olduğumu sanmaktan korktum…” Ağlamadım… Eğer ağlasaydım, ben de ”Acaba deli miyim” diye düşünecektim… O an beni engelleyen tek duygunun bu olduğunu hissettim… Şimdi düşünüyorum da, keşke ağlasaydım!
Şu an istesem de ağlayamıyorum…

O, adı ”böcek” konduğu için öldürüldü, ben onlara adları ”anne ve baba” olduğu için güvendim ve anlattım, adım ”evlat” olduğu için beni seviyorlarmış… Fikirlerime hiç saygı duyulmadığını anladım o an… Ve o günden beri ”isimlendirilmiş” hiçbir şeyi sevmiyorum… İsimlendirilmiş şeylerden nefret ediyorum… Ben, ogün ”delilik” diye adlandırılmış bir şeyden korktuğum için ağlayamadım… Bu yüzden boğazımda ki düğüm!