Sis Ve Keskin Soğuk

Gökyüzü alabildiğine sensiz…
İstanbul sokaklarında yalnızım.
Sigaramın yanmaya mecali yok, yorgunum, bir o kadar sevdalı, emanet gibiyim bedenimde yapayalnız.
Ruhum senle beraberken;
Hayat güzel, senle beraberken nefes güzel…
Varlığım vazgeçilmez senle,
Senle var oldum, senle ebedi oldum.
Unuttun beni, atıp bir kenara yıprattın kendinde, yitirmeye bıraktın.
Sessizlikte boğuldum sensizliğimde, yüzmeyi bilmediğim gibi kıyı sularda benliğimle kayboldum.
Umursamaz sularda zordur yalnızlık ve alışılagelmiş kokmaz.
Huzursuzluk verir insana, içini kemirtir, anlamadan hücrelerini birbirine vurdurtur.
Yaralanmış hissedersin kendini, gecelerin bitmek bilmez, uzar saatler sabah olup gün ışığı odana doğduğunda ebedi boşluğun devam eder.
Umudun bulutların en enfes görüntüsünde gizlidir.
Farklı yaklaşımlar yüklersin gökyüzüne, kendini onda bulmaya çalışırsın.
Aynaya bakmış gibi hissedersin kendini her baktığında, bulmak istediklerin ordadır, sessiz ve usul usul seni çağırıyor gibi gelir.
Gece, yalnızsındır, gündüz yalnız.
Hayatta yalnızsındır, bedende yalnız.
Zamanda yalnızsındır, tende yalnız.
Ateşte yanmışsındır, sis de yalnız.
Rüzgâr da özgürsündür, lodosta yalnız,
Güneşte yanansındır, Ay da yalnız.
Ruhla varsındır, bedende yalnız.