Kimdi?

Hava soğuk... Aylardan Ekim... Hazan yapraklarının ağaçlarına "Elveda" dediği gün... Her yer karanlık ve biri yürüyor... Gölün kenarında.. İçine işleyen o soğuğa karşı yavaş yavaş ilerliyor... Bir şey arıyor sanki gözleri... Dalgalardan medet umar gibi... Ya da rüzgâra arkadaşlık teklif ediyor bir gecelik... Kumsaldaki ayak izleri onun... Gecenin soğuğunun altındaki imza da...
Yalnız.. Karanlıkta.. Ve düşünceli... Kıyıya vurmuş, parçalarını topluyor sanki... Bir el, kurumuş hazan yaprağı gibi ovuşturmuş onu elinde.. Sonrada rüzgâra savurmuş..
Dağıtmış gitmiş... Onları arıyor gibi.. Bulamıyor ya... Arıyor işte..
Şimdi suyun içine yürüyor. Sanırım bir şey gördü. Evet bir parça... Eline aldı fakat, hâlâ bir şeyleri arıyor.. Diğerlerini.. Kaybettiği diğer parçaları, bulur mu?
Belki de gecenin karanlığı güven veriyor ona.. Hani, kimse görmüyor ya onu. Yıldızlar şarkı söylüyor tepesinde... Dağlar hayran, hayran bakıyor... Ve, o yalnız.. Yalnız olduğunu düşünüyor.. Kim bilir neler düşünüyor?... Neler düşlüyor.. Belki de düşlerini arıyor gölün o serin sularında.. Hani hepimizin vardır.. Suya atarız ve gözden kayboluncaya kadar bakarız ardından... Sonra hemen uzaklaşırız.. Ama iki dakika sonra bir acı çöker içimize.. Ve geri getirmek isteriz düşlerimizi. Ama düşlerimiz ya suyun dibini boylamıştır, ya da bir çocuğun elinde oyuncak olmuştur... Almaya kalkarsınız benim diye ağlar... Çaresiz bırakıp gidersiniz.. Geri geldiğinizde her oyuncak gibi onu da paramparça bulursunuz. Ya içiniz acıya acıya vazgeçersiniz, ya da toplanıp birleştirmeye uğraşırsınız. Sahildeki de, düşlerini mi topluyordu acaba..
Belki kaybettiği Leyla'sını belki hiç kavuşamadığı gülünü, belki parçalanmış oyuncağını, belki de kendini arıyordu... Peki kimdi?.. Mecnun muydu ki, Leylâ'sını arasın? Bülbül müydü gülüne kavuşamasın? Çocuk muydu oyuncağını arasın? Belki de hiçbir şeydi.. Bu yüzden arıyordu.. Kendini... Bulacak mıydı? Bilinmez...
Hava soğuk.. Aylardan Ekim.. Hazan yapraklarının ağaçlara "ELVEDA!" dediği gün..